»Behemonti sllavomaqedonas" ,"Koalicioni i madh" dhe Marëveshja e Ohërit" me krerët e ish UÇK-së apo BDI-së së Ali Ahmetit

Dr.Nehat Sadiku

Kush ka dëgjuar gjë për filozofin e shquar eminent britanik Thomas Hobbsin, e din se ky teorik i politikës është autori i veprës së njohur klasike Leviatanit. Është më pak e njohur se Hobbsi gjatë viteve të pleqërisë në mes tjerash e pati shkruar veprën, të cilin lirisht mundemi ta trajtojmë si vëllaun binak të Leviatanit: Behemontin. Në Leviatanin shumë thjeshtë thënë është prezentuar dhe pasqyruar formimi i pushtetit publik sovran, shtetit. Behemonti në dallim prej vëllaut të vet të famshëm e përshkruan se si fundamentalistët religjioz dhe fanatikët demokratik në Angli e patën përmbysur pushtetin sovran duke e ndezur luftën qytetare apo shtetase.

Kjo vepër meret me shpërbërjen dhe shkatrimin e shtetit, fytyra e titullit simbolizon joshtetin. Në eshatologjinë Çifute si Leviatani ashtu dhe Behemonti kishin qenë bishat e egërta të kaosit. Tek Hobssi Leviatani paraqitet - si një mbret përmbi fëmijët e debelisë - u bë si një simbol për shtetin, që ngren dhe rregullon rendin dhe paqën, për sistemin politik ku pushteti sovran publik garanton pushtetin e ligjit dhe i rruan të drejtat e individit. Behemonti, simbolizon mospushtetin, kaosin dhe dhunën, që shpjer deri tek rrëzimi dhe shpërbërja e shtetit.

Me ndihmën e Hobbsit do të mundohemi të sqarojmë se çfarë është duke ndodhur në Maqedoni me kombin shqiptar. Pozita nuk është aq e mirë - me këtë pajohet me padyshim thuajse shumica. Përgjegja për pyetjen, se çka është ajo që e hedh mbi shtetin sllavomaqedonas pëlhurën e zisë dhe shakton kokëçarje se ku qëndron problemi, ç'është aq problematike, janë këto interpretimet e shumta tejet të ndryshme dhe polemizuese. Sidomos dallimi i qëndrimeve se ku kemi ardhur dhe si duhet vepruar matutje, nuk mvaren parasegjithash prej qëndrimit apo opcionit politik (apo ma së miri prej përkatësisë politike) të atyre, që për këtë pyetje shkruajnë apo flasin. Më sëpari bjen në sy identiteti i interpretimeve, që dallohen vetëm sipas parashenjave dhe gjykimeve vlerësuese thuajse tejet iracionale dhe deri diku në esencë kundërshtonjëse dhe jo sipas pikënisjeve themelore reflektonjëse. Edhe ma shumë, nuk do të ishte i tepërt ky konkludim që problematika për të cilën shkruhet dhe flitet gjatë gjashtë viteve të fundit në Maqedoni mvarësisht prej pozicionimit politik pozitë-opozitë, thuajse në përgjithësi e determinon apo dirigjon e djathta politike ultranacionaliste profashiste dhe këtë bërthama e saj e fuqishme e përbërë prej të ashtuquajturave forcave politike properendimore si në bregun e lumit të thatë sllavomaqedonas dhe atij shqiptar. Dhe jo vetëm se prodhon argumente por edhe me këtë e përcakton interpretimin e veprimit të vet si dhe sjelljen e kundërshtarëve të saj. E djathta sllavomaqedonase dhe ajo shqiptare mendojnë se kanë njëfarë hegjemonie politike dhe intelektuale, opinioni publik në Maqedoni kacafytet me pyetjet jo të rëndësishme dhe të rrejshme. Njëra prej pyetjeve tejet tipike është ajo që e kam parashtruar shpeshherit nëpër mediat e shumta nëpër shtetet evropiane se ndoshta binomi politik Arbër Xhaferi - Menduh Thaçi kreu dhe njëri prej nënkryetarëve të PDSH-së, (tanimë me parafimin dhe nënshkrimin e marëveshjes së Ohrit të tandemit Xhaferi-Ymeri) janë bërë marioneta e kryetarit të qeverisë maqedonase Georgievskit apo e presidentit maqedonas Trajkovskit apo qendrave tjera politike jashtë Maqedonisë të themi të rretheve bullgaromadhe për shkak të "dosjeve politike in corpertina jo të hapura tek rasti i Gostivarit". Si një figurë e shenjtë paraqitet ish perfekti i Gostivarit mr.Rufi Osmani i cili e përcakton rezultatin përfundimtar të duelit politik Xhaferi-Thaçi, Xhaferi-Ymeri nëse njëri bjen, bjen dhe tjetri, nëse bien të dy, bien sëbashku. Përgjegjësia e Arbër Xhaferit dhe deputetëve të PDSH si dhe PPD në parlamentin maqedonas, në qeveri (ndoshta edhe tek qeveria e zgjëruar apo koalicioni i madh) është tejet i madh para kombit shqiptar. Po të njëjtën përgjegjësi e mbartin edhe PPD, PDK dhe sidomos UÇK-ja. Ajo që është ma kryesore tani për tani, sepse Arbër Xhaferi si një individ publik, e keqpërdori besimin dhe kredibilitetin e tij politik, e keqpërdori votën e lirë, demokratike dhe liridashëse të shqiptarëve në Maqedoni, dhe si një "lider i traumatizuar dhe i hendikeposur kvazikarizmatik" shqiptarët dhe gjeneratat e ardhëshme do ta mban në mend si një kusar dhe trumcak që i tradhëtoi parimet e tija politike, i tradhëtoi interesat politike të kombit shqiptar në Maqedoni. Ky argumentim vjen dhe dëgjohet prej rradhëve të disa qarqeve në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni dhe tek diaspora shqiptare. Personalisht kam një qëndrim tjetër që deri dikund i kundërvihet qëndrimit të atyre që nuk shohin dy gishta para syve të vet. Thjeshtë thënë populli shqiptar në Maqedoni ka nevojë për një unitet komplementar dhe konzistent për pyetjet kardinale, gjërat tjera le të mbeten për foshnjat e djepit dhe jo për politikanët që mundohen ta blejnë shkurtpamësinë e tyre me injorancën, dekadencën dhe nihilizmin e tyre shpirtëror me largimin e intelektualëve prej rradhëve të tyre.

Nuk duhet aluduar dhe krijuar "oazat e rezikut" dhe "kampet e përqëndrimit" për rezikimet e shumta për demokracinë dhe higjienën shpirtërore dhe sjelljen endacake të shqiptarëve në Maqedoni dhe sidomos të deputetëve dhe krerëve që i reprezentojnë idealet dhe interesat politike të saja. Njëra palë e sheh se si i vetmi rrezik i potencuar dhe i mundshëm për interesin e kombit shqiptar janë forcat politike të kontinuitetit politik ku paraqitet si një hegjemon PPD e dr.Ymer Ymerit dhe tjetra PDSH e Arbër Xhaferit. Poashtu tejet më ka dëshpruar edhe sjellja e papërgjegjëshme e lidershipit politik dhe ushtarak të UÇK-së në krye me Ali Ahmetin që dhanë pëlqimin dhe firmosën pajtimin apo e pranuan marëveshjen e turpshme të Ohrit. A ekziston ndonji ekspert politik shqiptar që do ta sqaronte një sjellje të këtillë për çastet vendimtare për kombin shqiptar? Njëra palë dhe pala tjetër e keqpërdorin emrin e demokracisë për diskvalifikimet dhe demonizimet e kundërshtarëve si dhe njëherit legjitimizimin e politikës së tyre për efektivat dhe strategjitë e tyre se si duhet mbetur apo ardhur në pushtet përgjithmonë, këtu le të duket dhe aq naive përfundimi im se si viktimë paraqitet nocioni i demokracisë, që mbetet si një trung i tharë i grabitur prej parazitëve të shumtë që po atij trungu që dikuri i epnin jetën. Droja e tepërt dhe e bezdishme për demokracinë sllavomaqedonaso-shqiptare që nuk don të thotë asgjë, ose për vetë elitat politike mundet ta ketë kuptimin e gjithëçkahit, nuk kanë kurajo civile dhe mençuri politike që ta pranojnë faktin se fund i fundit shqiptarët në Maqedoni jetojnë në një shtet kvazidemokratik pak a shumë fashisoid dhe totalitar dhe se Georgievski, Trajkovski, Xhaferi, Ymeri dhe tjerët janë pjella e një politike "demokratike" fashisoide. Po edhe vetë Xhaferi,Ymeri. Këto janë po ato "demokratë" para të cilëve na pat kujtuar vetë Hobbsi që duhet të mbrohemi dhe të kemi kujdes mos të na fëlliqin me smundjen e tyre të trathtisë së interesave vitale të kombit shqiptar: jo rreziku për demokracinë, por demokracia si njëfarë kanosje reziku për çështjen e pazgjedhur të kombit shqiptar. Të blerë, të shitur, të konzumuar për jetë të jetëve! Matutje, jemi mësuar të dëgjojmë njëfarë vokabulari të krimbur dhe anashkelonjës për "integrimin e kombit shqiptar në Evropë". Njëra palë këtë e sheh tek krijimi i njëfarë forumi politik i kombit shqiptar, ky sher dhe idiotizëm rrjedh prej strukturave politike neokomuniste të PSSH dhe personalisht Fatos Nanos. Kjo parti sipas tij paraqet njëfarë "shkalle të evropianizimit në Shqipëri" dhe u bëjnë thirje për ti ndihmuar tyre nga ana e komisionit evropian dhe deputetëve evropian (edhepse prej rradhëve të kësaj partie dëgjohen zërat e shumtë të zymtë dhe evroskeptik). (Kjo epizodë e një sjellje të tillë patologjike shkakton një dyshim të madh, se ministri për punë të jashtme i Shqipërisë për luftrat e tija të brendshme politike mundohet ti rekruton krerët politik evropian këtu duhet reaguar shumë shpejt dhe duhet menduar shumë thellë për një veprim të tillë). Analistët e kutshëm evropian dhe botëror parashtrojnë pyetjen: çka mbeti prej pluhurit të artë dhe magjepës të "faktorit të unifikuar politik shqiptar" në Maqedoni? Kush kujt i pinë helm uji prej dore tek shpirtërat e degjeneruar të bashtakëve shqiptar që veten e quajnë politikanë dhe intelektual ku akoma nuk kanë arritur ta kuptojnë formulën magjike evropiane: " Shqiptarët nuk janë akoma për ti afirmuar dhe praktikuar vlerat siq janë:liria, barazia dhe shtetformësia, pa hile dhe telashe duhet nënvizuar se akoma ju mungon vetëdija e formuar kombëtare. 

Qeverisë së tanishme maqedonase i ngjesin etikitimet e shumta se ajo nuk i përmbushi premtimet e dhëna ndaj shqiptarëve, me sjelljen e saj endacake dhe me politikën diskriminuese ka krijuar një dukuri politike që shkenca politika e quan si diktaturë e ekzekutivës. Këtë dukuri e kam emëruar si demokraturë - politika e kërbaçit që djeg dhe përvlon në emër të shtetit të së drejtës dhe vlerave demokratike. Mosrealizimi i premtimeve të dhëna ndaj shqiptarëve e ka kuptimin e "integrimit në Evropë" si një kompenzim autoritar për strategjinë e zhvillimit nacional si dhe dëftesën e jofuqisë politike dhe perspektivës për shqiptarët në Maqedoni. Dhe këtu vjen në shprehje mostrazimi dhe mosaktiviteti i duhur i komunitetit ndërkombëtar për të ndërmjetësuar tek konflikti ndëretnik në Maqedoni. Radikalizmi politik i shqiptarëve mundohet të degjenerohet dhe paraqitet si një proces politik që me vete mbart qelizat e nihilizmit politik për asgjësimin e shtetit demokratik. E vërteta është po e kundërta. Nuk duhet dyshuar asesi fare. Shqiptarët e Maqedonisë edhe kësaj here u flijuan për avansimin e përforcimit të identitetit politik maqedonas, të një shteti, një kombi, një kulture inekzsitente. Kush janë budallenjët, trathtarët, endacakët, sheretlinjët, "kolltukfagët- pezdelinjët" shqiptarët apo inhebelerët? Kush vallë në Maqedoni ia gris fustanin nuses ku akoma ende dhëndrin se kemi varosur? Një shpirt i pavarur evropian më thëret në mes të natës dhe më thotë: "Shqiptarët trima për të luftuar në fushën e luftës, pranë tryezës së bisedimeve bataku i batakut të kënetës së tharrë iliriane".

Nëse këto janë pyetje jo të rëndësishme dhe pyetje të rrejshme (ose është e diskutueshme mënyra se si këto parashtrohen), çfarë është atëherit një pyetje themelore politike? Kjo paraqet pyetjen e pushtetit publik, pyetjen e rregjimit apo kaosit politik, pyetjen e ekzistimit të shtetit (d.m.th. ligjshmërisë dhe të drejtave me rruajtjen e karakterit unitar të shtetit me sajimin e minireformave për tua mbyllur gojën shqiptarëve në Maqedoni, ndodhi ajo që gojën shqiptarëve ua mbyllin vetë shqiptarët. O imzot sa më dogji në shpirt kjo lemeritje, kjo dhimbje që erdhi prej tufanëve shqiptar). Pyetjen të cilën duhet parashtruar, është, se pikësëpari me qeverinë e Georgievskit dhe përkrahjen e presidentit maqedonas Boris Trajkovskit kemi fituar ne shqiptarët si dhuratë të merituar blamazhin - Leviatanin e rri apo Behemontin sllavomaqedonas që edhe matutje ta keqpërdor vullnetin politik të shqiptarëve në Maqedoni. Ata që kësaj nuk do ti besonin, do ti përkujtoja me atë që pati ndodhur gjatë dekadave të fundit me popullin shqiptar në Maqedoni. Dhe kur mundohem ta gjej përgjigjen për këtë, patjetër vij në përfundim, se pala apo asketizmi primitiv sllavomaqedonas e keqpërdori apo e dhunoi kredibilitetin politik të votuesve shqiptar, qeveria dhe presidenti maqedonas prej një perspektive kohore siq shihet pra punuan dhe ende punojnë kundër interesave politike të shqiptarëve në Maqedoni. Parashtrohet edhe pyetja tjetër se kush është naiv ne apo ato? Ne shqiptarët jemi naivë dhe komb i paafirmuar politikisht. Sëbashku e rrëmihëm varrin dhe vetë rramë brenda. Identitetin e kombit shqiptar e coptuan vetë politikanët shqiptar në targot e shpërndara që dikushi tjetër prej kësaj krijon "financimin deficitar për ti eleminuar luftëtarët e lirisë".

Qeveria maqedonase mundohet ujqërit e urët shqiptar ti blen me ndrimet dhe këmbimet e shumta kadrovike, me riorganizimin e ministrive apo zvogëlimin e ministrive shterore si dhe kontrolin e tyre prej saj. Nuk duhet harxhuar asnjë fjalë dhe lirisht duhet theksuar se ndrimet kadrovike si dhe kompenzimet e shumta janë tejet radikale. As nuk dua të them se këto spastrime kishin qenë të organizuara aq mirë dhe në disfavor të shqiptarëve. Dëshiroj që opinionin publik shqiptar në Maqedoni ta informoj se qeveria e rre duke kryer detyra dhe ndryshime revolucionare brenda ministrive të shumta ajo nuk ia mundëson palës shqiptare që të jetë fuqi politike vendimtare. Këtu nuk duhet dyshuar asesi, duhet ditur fort mirë se mbretëron kontinuiteti i politikës së mëparshme shoviniste sllavomaqedonase. Këtu nuk mendoj me kontinuitetin e pushtetit partiak (këtu për të mundet të themi gjithëçka), por me kontinuitetin e praksës së qeverive të mëparshme maqedonase. Georgievski pati plot të drejtë kur theksoi se liberalët dhe demokratët e ngjyrave të ndryshme si dhe socialdemokratët maqedonas po veprojnë ashtu siq vepron tani qeveria e tij. Këtë nuk mundet disi shqiptarët ta pranojnë dhe arsyetojnë. Kjo është një gabim tejet i madh që po e bëjnë subjektet politike në Maqedoni. Identifikohen me metodat dhe strategjitë e veprimit të shovinizmit sllavomaqedonas. Nëse bën diçka, për pasojat e së cilës sjellje apo veprim je i vetëdijshëm, aktivitetin e sjell para pyetjes së dyfishtë. Parafimi i marëveshjes së Ohërit këtë sjellje e vërtetoi plotësisht.

Qeveria e Georgievskit sa i përket këtij problemi pati lëvizur në suazat e farkuara dhe të sendërtuara prej mëparë, prej qeverive të mëparshme maqedonase. Këtë mënyrë të qeverisjes politologu i shquar britanik Davis Merriti e pati përgzuar si diktaturë të ekzekutivës. Subjektet politike shqiptare si dhe UÇK-ja në Maqedoni duhet të korigjojnë politikën dhe strategjinë e tyre ndaj qeverisë dhe institucineve tjera maqedonase. PDSH, PPD kanë vetëm një qëllim që sa ma shumë të fitojnë për harabelët e vet me kuadrimin perfid dhe sukcesiv, në lidhje me këtë vetë lidershipi i këtyre partive imponohet si një kulshedër brenda kthetrave të qeverisë së riorganizuar apo të themi metaforkisht Leviatanit të ri. Mirëpo kjo qeveri nuk u ndal aty ku duhej të ndalej dhe shumë shpejt e tregoi natyrën e saj behemontiane. Por edhe këtu duhet të jemi të drejtë dhe objektiv edhe qeveritë e mëparshme kishin qenë qoshe e Behemontit. Siç thekson politologu gjerman Hamblin Federicu se Diktatura e ekzekutivës nuk kufizohet vetëm në laminë e kuadrave si dhe tek ngritja e segmenteve destruktive të qendrave politike, ngushtë lidhur me klientilizmin, nëpërmjet të cilave qeveria krijon ndikim tek sferat e shoqërisë civile të cilat duhet të jenë pjesa përbërse e një sistemi demokratik autonom. Diktatura e pushtetit ekzekutiv e prek strukturën si dhe veprimin e vetë shtetit. Në sistemin politik që finguron në Maqedoni diktatura e ekzekutivës e deformon shtetin maqedonas, dhe inicon proceset e shpërbërjes së saj. Qeveria nuk është si shteti dhe aq ma pak përfaqësuesja e shtetit (që jemi duke dëgjuar gjatë ngjarjeve të fundit në Maqedoni me reorganizimin e qeverisë së re të zgjëruar - koalicionit të madh si dhe me tregëtinë e politikës së shprazët shtazarake të kuadrove nëpër ministritë e shumta, dhe tani parafimit dhe firmosjes ndoshta në parlamentin sllavomaqedonas të "marëveshjes kapitulluese të liqenit të Ohrit prej palës shqiptare"), paraqet një servis ekzekutiv i pushtetit ligjdhënës. Ndoshta dikushit i cili i ka para syve njerëzit dhe jo institucionet, nuk i shkon për qejfi apo të themi kjo nuk i konvenon asesi, në parlamentin e tillë siq ekziston në Maqedoni, do ta shihte pushtetin suprem. Nëse kjo nuk do të ishte segmenti i pushtetit ligjdhënës kjo nuk do të ekzistonte fare do të fillonte të shpërbëhej sistemi politik maqedonas. 

Qeveria e Georgievskit jo vetëm se pati krijuar dhe ekspozuar kushtet e volitshme për krijimin e diktaturës së ekzekutivës ajo pati punuar edhe në dy projektet tjera që potencialisht e sjellin në pyetje pushtetin sovran maqedonas. E para është aq e famëzuar dhe e reinkarnuar bashkangjitja në Evropë, integrimi i shtetit maqedonas me shqiptarët e diksriminuar në Evropën demokratike, këtu nuk bëhet fjalë vetëm për kalljen e sovranitetit por edhe për një absurditet tjetër politik, se shqiptarët duhet të integrohen me vetë shqiptarët dhe jo me qarqet shoviniste dhe antishqiptare. Njëri prej analistëve politik zviceran Emil Sallisi në gazetën zvicerane NZZ pati theksuar se qeveria maqedonase nuk i respekton parimet e demokracisë ndaj shqiptarëve në Maqedoni. Mosrespektimi i këtyre parimeve themelore demokratike do të krijon rrethanat e shpërthimit të një konflikti të rri në mes shqiptarëve dhe maqedonasëve (edhepse konflikti i deritanishëm po zgjatë afër gjashtë muaj dhe nuk po i shihet fundi). A mundet të ndodh pacifikimi i Maqednisë në rrethanat dhe kushtet e tanishme në Maqedoni parashtron pyetjen Emil Sallisi. Dhe përgjigjet tejet implicite dhe me një ton pesimist: "UÇK-JA NË Maqedoni e zgjoi prej gjumit popullin shqiptar, e ndërgjegjësoi, por se si do të sillet ky popull ndaj tyre nuk mundet parashikuar aq lehtë". 

Qëndrimi i tillë na sjell deri tek konkludimi tjetër apo ngjarja tjetër e kësaj lemerie shpirtërore behemontiane për vetë maqedonasit se krerët shqiptarë PDSH,PPD paraqiten si partner të shtetit maqedonas dhe midis tjerash si tradhëtar të interesave politike të kombit shqiptar. Nëse Arbër Xhaferi-Ymer Ymeri edhe ma tutje do të mbeten partner të shtetit sllavomaqedonas nuk do të mundet të flasim për ekzistimin e interesit nacional shqiptar në Maqedoni. Është koha që dyshi Arbër Xhaferi -Ymer Ymeri si dhe profiterët dhe gjakpirësit tjerë të popullit shqiptar në Maqedoni të largohen aq sa ma parë prej sqenës politike. Pjesëmarja e PDSH, PPD në institucionet maqedonase e ka domethënien e një krimi të konsiderueshëm ndaj vetë shqiptarëve, e sjell në pyetje burimin e pashterur të sovranitetit nacional të kombit shqiptar në Maqedoni. Xhaferi dhe Ymeri nuk janë në gjendje ta kuptojnë se përmbajtja e dokumentit që ata parafuan dhe nënshkruan mbart në sqetullat e saja dozën e rre të skllavërimit të shqiptarëve në Maqedoni, pa mos inicuar pyetjen pse ashtu vepruan, pse ashtu veproi edhe lidershipi politik i UÇK-së dhe prej saj lindi një organizatë tjetër në krye me dylberin e Shipkovicës.

Këtu duhet përmendur mundësitë, mënyrat e veprimit si dhe përdorimin e mjeteve demokratike për mirënjohjen e opinionit evropian se pala maqedonase duhet ti legalizon dhe legjitimizon pe për peri kërkesat reale të shqiptarëve në Maqedoni të parashtruara prej UÇK-së. Ekzistojnë kushtet reale për shpërthimin e luftës qytetare në Maqedoni. Për vetë shqiptarët dhe subjektet politike që meren me gjërat reale lufta qytetare vazhdon por me një pretekst tjetër. Kemi indikatorë që flasin qartë se gjatë dhjet viteve të fundit shqiptarët në Maqedoni kemi jetuar në rrethanat e luftës, konkludimin se shqiptarët jemi duke e zhvilluar luftën qytetare për realizimin dhe afirmimin e kombit shqiptar që reflektohet prej shkollimit e deri tek segmentet tjera të nevojshme për jetën dhe ekzistencën politike, këtë luftë qytetare e kuptoj si një paraljamërim i një lufte tjetër hobssiane: shqiptarët kundër shqiptarëve. Ndoshta fjalët e mia dikujt do ti dukeshin tejet metaforike; por historia e re politike e popujve evropian flet qartë se prej metaforave të tilla patën filluar luftrat qytetare. Armët tek kjo kuri nuk e kanë pasur fjalën e parë dhe kryesore. Çfarë mundemi të presim ne shqiptarët prej gojave të qelbosura dhe të mbyllura të qarqeve shoviniste sllavomaqedonase bullgarmadhe dhe tjerëve në Ballkan që janë duke na e shkelur identitetin e kombit shqiptar? Luftra qytetare vlen si një parimus parimi i rrethanave të çrregullta. 

Qëndrimi i qeverisë maqedonase i sajuar sipas recetave të partnerëve qeveritar ishte konform apo të themi kompatibil me politikën dhe strategjinë e Arbër Xhaferit-Ymer Ymerit dhe kurri UÇK-së dhe aq ma pak me atë të strategjisë gjithëkombëtare që akoma shtavitet tek pelenat e djepit naimian-nolian-enverist: se me forcat e dikurshme ish komuniste apo forcat e tanishme me orientim socialdemokratik posaçarisht me lidershipin e UT, UÇK-së dhe ma pak me PPD duhet shpalltaruar njëherit e përgjithmonë me ndihmën e partnerëve qeveritar si dhe me nofkullat e demokracisë kundërshtarët politik të vetë elitës qeveritare shqiptare dhe asaj brenda taborit sllavomaqedonas. Elementi kryesor i kësaj politike të atavosur flet qartë se çfarë detyre të rëndësishme është duke kryer "demokrati i bindshëm" Arbër Xhaferi dhe kolegu i tij Ymer Ymeri - poshtërsimin e vlerave kombëtare shqiptare vis-a-vis me ndryshimin e politikës së shtërngimit të dhëmbëve me politikën e fjalëve. Liderët karizmatik veprojnë kundër popullit të vet, veprojnë kundër rinisë shqiptare. Absurditet dhe disproporcionalitet i hatashëm! Votimi i ligjit për arsimim sipëror e bëri hapin praktik dhe konkret tek konsolidimi i rrethanave të çregullta, rrethanave, ku ligjet nuk vlejnë asesi. Necessitas non habet legem. Behemonti maqedonas e ngriti kokën lartë. 

Por disa vëzhgues janë skeptikë se marrëveshja nuk do të jetë e mjaftueshme për t'i dhënë fund luftimeve.Perspektiva e marrëveshjes së paqes nuk është e qartë: që ajo të funksionojë, duhet të pasojnë menjëherë disa hapa kritike.E para është çështja e kushteve me të cilat do t'u jepet amnisti guerilasve shqiptarë, dhe pastaj të vijë ajo më rëndësishmja, çarmatimi i tyre.Nëse shenjat e para do të jenë pozitive, gjë që është e dyshimtë, atëhere forcat e NATO-s të drejtuara nga britanikët do të mbërrijnë për të mbledhur armët.Shpresohet që operacioni kryesor i mbledhjes së armëve do të zgjasë vetëm 30 ditë.Por në kohën kur shtëpitë e shqiptarëve janë të dëmtuara nga bombardimet, dhe maqedonasit janë të bindur, edhe pse pa fakte, se NATO po ndihmon guerilasit, perspektiva e paqes duket e zymtë. Marrëveshja pritet të nënshkruhet nga udhëheqësit e katër forcave më të mëdha politike në vend, kryeministri Ljubço Georgievski i VMRO-DPMNE, Branko Cervenkovski i Lidhjes Socialdemokrate, Arbër Xhaferri i Partisë Demokratike Shqiptare dhe Imer Imeri i Partisë për Prosperitet Demokratik, në prani edhe të Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, Xhorxh Robertson, shefit të Bashkimit Evropian për politikat e jashtme dhe sigurinë, Havier Solana, dhe kreut të radhës të OSBE-së, ministri i jashtëm rumun, Mirçea Xhaona. Mos thuani se nuk patëm shpresë por thuani se qemë skeptik. Andej Si vis pacem para pacem të kuptohemi intelegjencë e korumpuar shqiptare!

Tani mbi kokrat tona rrinë pezull në ajër fytyrat e zymta dhe shpirtërat e shitur të deputetëve shqiptar të PDSH,PPD në krye me Arbër Xhaferin-Ymer Ymerin. Këto ditë më ka kapluar friga dhe trishtimi ndoshta kjo nuk do të ndodhte me luftëtarët e lirisë, them ndoshta. Shprehi një pesimizëm të rezervuar se kur dikushi nën presionin e dikujt tjetër i tradhton idealet e veta, jeta në vazhdim mua si analist politik i afirmuar dhe i shkolluar jashtë bërllogut dhe palës uzinare të Maqedonisë më duket e tepërt sikurse do të thoja, ani se qentë lehin dhe karavana vazhdon rrugën përpara. Behemonitin maqedonas kësaj here nuk e mundëm, por e detyruam që të ik dhe të vendoset në qoshen e arkivosur ku ka zërë vend e vërteta shqiptare. Presim se kuri dhe me çfarë fuqie do të na bjer pas kokës. Behemonti për ne shqiptarët nuk është vetëm Arbër Xhaferi,Ymer Ymeri dhe jo vetëm qeveria e Georgievskit. Tejet i rëndësishëm është këtu edhe vetë naiviteti fundamental apo jopjekuria, mosafirmimi politik i kombit shqiptar në përgjithësi. Kombi shqiptar duhet të jetë i vetëdijshëm se pas një epizodi të tillë demokratik gjatë zgjedhjeve të herëpashershme nuk diti ti shpërblen ata njerëz që do të kishin qenë pasqyra e thyer e konstituimit të pushtetit të riA është kjo ndoshta një spekulim i ri konstruktiv? Ndoshta. Le ta shohim pra se ku na ka shpjerur barka e Arbër Xhaferit-Ymer Ymerit? Mos e lejojmë veten që dikuri këta përbindsha të përbetuar luftëtarëve të lirisë t'ju thonin Ku na shpori barka e UCK-së? Do të kemi mundësi që ta përjetojmë rastin se ç'farë mundet të ndodh me kërkesat aq të përmendura, të "kënduara", vajtuara, përkundura të elitës politike shqiptare dhe vetë luftëtarëve të lirisë në të ardhmen. Përvojat e deritanishme flasin se "faktori i unifikuar politik shqiptar" do të mbetet i përçarë në mejdanin e politikës të atyreve që kanë rokur pushkën dhe asesi nuk janë duke e marur në pritje tymarin e pushtetit politik. Shumë intelektualë të mirfilltë në diasporën shqiptare këto ditë pyesin vazhdimisht se kur Arbër Xhaferi dhe Ymer Ymeri do të shpallet të shenjtë për punën e bërrë. Gëzohu o popull shqiptar për dhuratat që i ke pranuar prej bijëve dhe bijave ma të mira të tuat?!